Ο Μικρούλης Ποντικός από την Ομάδα Θεάτρου Δον Κιχώτες
Σάββατο απόγευμα. Χτυπά η πόρτα του Καλειδοσκοπίου και τι να δω. Μπροστά μου ένας ποντικός να κουβαλά ένα σωρό πράγματα. «Μην με κοιτάς βοήθαμε» μου λέει «είναι για την παράσταση.» Δεν πρόλαβα να αντιδράσω, τσουπ, να και η μαμά του. «Κάνε πέρα καλέ δεν με βλέπεις πρέπει να γίνω όμορφη έχω πρεμιέρα» Άναυδη εγώ. Και ξάφνου μου φωνάζει «περιμένω και την εξαδέλφη μου μην κλείσεις, θα έρθει με το αμάξι». Θα τρελαθώ. Οδηγούν πια και τα ποντίκια. Σάστισα. Θα βρει να παρκάρει σκέφτηκα με τόσο κόσμο που έχει έρθει να τους δει ή θα αργήσει και δε θα γίνει ποτέ η παράσταση; Για καλή μου τύχη βρήκε. Και η παράσταση ξεκίνησε. Και γίναμε όλοι παιδιά. Καταφέραμε να αφεθούμε και να ταξιδέψουμε σε κόσμους που τα ποντίκια όχι μόνο μιλούν, αλλά μπορούν και σκουπίζουν, ξεσκονίζουν, οδηγούν, μα πάνω από όλα δεν έχουν πάψει ποτέ να παίζουν, να γελούν, να νιώθουν πως όσο κι αν περνάει ο χρόνος θα μείνουν για πάντα παιδιά. Και αυτό είναι που χρειαζόμαστε. Να βρίσκουμε τον χρόνο να είμαστε παιδιά για να νιώθουμε αυθεντικά ανθρώπινοι. Και κάτι βαθιά μέσα μου, μου λέει πως το Σάββατο όλοι εμείς που είδαμε «τον μικρούλη ποντικό» από τους Δον Κιχώτες – Ομάδα θεάτρου το καταφέραμε. Εις το επανιδείν, λοιπόν.
